oborior

ŏb-ŏrĭor, ortus, 4, v. dep., to arise, appear, spring up (class.): oboritur, nascitur, nam praepositionem ob pro ad, solitam poni, testis hic versus: tantum gaudium oboriri ex tumultu maximo, Paul. ex Fest. p. 190 Müll.:

tenebrae oboriuntur,

Plaut. Curc. 2, 3, 30:

lacrimis ita fatur obortis,

Verg. A. 11, 41; Ov. M. 2, 181:

bellum,

Liv. 21, 8:

laetitia,

Ter. Heaut. 4, 3, 2: vide, quanta lux liberalitatis et sapientiae mihi apud te dicenti oboriatur, * Cic. Lig. 3, 6:

sitis,

Suet. Ner. 34:

caligo,

id. ib. 19 al.:

verba,

App. Flor. 1, p. 29 Oud.